این روزهای من 11

روزها یکی پس از دیگری به دنبال هم می‌یان و می‌رن و زندگی با تمام بیم‌ها و امیدها و خوشی‌ها و سختی‌هاش می‌گذرند. کمتر از یک ماه پیش فصل تابستان به پایان رسید. تابستانی که سختی‌های خاصی رو در خودش داشت. ماه رمضانی که امسال برام سختی‌های غریبی داشت. دویدن‌های در اوج گرما با پوشش تیره‌رنگ و با زبون روزه به دنبال تعلیم و کسب روزی، اونقدر که گاهی از شدت خستگی و کمبود خواب و عطش زیاد، وقتی به ایستگاه سین می‌رسیدم و نگاهی به ساعت بزرگ ایستگاه می‌کردم و می‌فهمیدم هنوز چند دقیقه‌ای وقت دارم، بی‌درنگ بر روی صندلی‌های ایستگاه چند دقیقه‌ای چرت می‌زدم، بلکه شاید انرژی نزول یافته کمی بالا بیاید. نگرانی‌های جسمی و تلاش برای تیماری جان، فوت نابهنگام یکی از جوونای فامیل، سکتۀ خاله ملـ...، همه و همه در اون یک ماه عزیز...

اما از اونجا که همیشه روزهای سخت می‌گذرند و همیشه حتی بعد از طوفانی‌ترین لحظات زندگی، باز هم روز بعد خورشید طلوع می‌کنه، چند روز پیش سفر کوتاه خوبی رو در کنار دوستانم گذروندم. از اون سفرهایی که به تنهایی آغاز شد و به تنهایی به پایان رسید و دقیقاً همین لحظات تنهایی‌ در یک شهر غریبه‌ست که حس استقلال بهم میده. مخصوصاً زمانی که بار و بنه و کوله‌ای هم به همراه داشته باشم. زندگی کردن در کنار خانواده‌های دیگۀ ایرانی که عادات و رسوم متفاوتی دارند و در عین حال با محبت و مهمان‌نوازند، یکی از شیرین‌ترین تجربیات این سفر بود. خانواده‌ای از خطۀ سبز سرزمین گیلان که این سبزی در غذاهای روزانه‌شون هم دیده می‌شد. برداشت قسمتی از محصول مزرعۀ یکی از اساتید گرانقدر هم لذت دیگه‌ای به همراه داشت. مخصوصاً که همان شب هم یک شام شمالی در کنار همان استاد و خانواده صرف شد و بعد از آن ارتباط مجازی با آقای نون و همسر و دخترش برقرار شد و کلی مایۀ خوشی و دلگرمی فراهم گشت.

حالا اما به کارهای عقب مانده و به عبارتی بیات شدۀ خودم باید رسیدگی کنم. در تلاش استخراج دو مقاله هستم. زبان فرانسه با سرعتی که گاه اوج می‌گیره و گاه نزول می‌کنه، پیش می‌ره. شاگردانی دوست داشتنی دارم که مثل همیشه امیدوارم براشون مفید واقع شوم و البته اهداف بلند مدتی که گاه موجب سربه‌سر گذاشتن دیگران نسبت به خودم می‌شن.

سال دیگه... همچین روزهایی... در شهر...؟! خدایا کمکم کن.